Gerard Peelen en Leo Mundi zijn vaste collega’s onderweg. ‘Het is net een huwelijk’

Gerard, 21 jaar in dienst bij Choi Kwai, heeft een uitstekend humeur. Zojuist had hij een erg goed gesprek met directeur Remko Tiecken over zijn nieuwe auto. Ze ontmoetten elkaar in het strakke bedrijfspand in Huissen, dat bij de ingang wordt bewaakt door twee witte, stenen leeuwen. Een MAN TGX 490 pk is nu in bestelling voor de chauffeur!

Gerard had zelf offertes aangevraagd voor de vrachtwagen. Daarbij had hij werkelijk alle mogelijke opties aangekruist, zoals lampjes boven en beneden in de cabine, standairco en sideskirts, omdat dit er zo mooi uitziet. Hij had gedacht dat zijn wensen tot een pittige discussie zouden leiden met de directeur, maar de eerste man van de groothandel van Aziatische producten heeft alles gehonoreerd! Behalve de leren bekleding, maar dat is een detail. “Ik ben een blije chauffeur.”

Als vaste collega’s de weg op

De meeste chauffeurs van de leverancier van Aziatische producten gaan in duo’s de weg op. Choi Kwai bedient zowel toko’s als restaurants. Chauffeurs van de sectie restaurants, zoals Leo en Gerard, maken meerdaagse ritten. Naar België, Denemarken, Frankrijk, Oostenrijk of Duitsland. Daarbij is het handig als ze elkaar kunnen afwisselen. 

Op dit moment rijdt Gerard met Leo Mundi. De tactiek van de twee vaste collega’s is om strak aan de rijtijden te zitten. “Samen kunnen we tot wel 21 uur op een dag werken.” In de praktijk zijn het er vaak hooguit twintig.

Gerard trok al jaren met een andere vaste partner op, maar die is momenteel ziek. Daarom gaat hij sinds een maand of drie op pad met Leo. De samenwerking tussen de twee verloopt vlotjes. “We kennen elkaar twaalf, dertien jaar en komen ook bij elkaar over de vloer.” Gemiddeld brengen ze samen drie nachten door in de cabine. Ze hebben bepaalde afspraken. Leo lacht: “Gerard slaapt altijd boven en ik op het onderste bed.”

De mannen werken zo’n vierenhalve dag per week. En hun werkweken zien er in de regel steeds hetzelfde uit. Restaurants over de oostelijke grens vormen hun doel. Maandag rond 4.30 uur blazen ze in Huissen de aftocht, om dinsdagavond rond 21.30 uur weer bij de thuishaven te arriveren. Woensdag rond 12.30 uur is de auto weer geladen, en vrijdagmiddag rond 15.00 uur keren de mannen leeg terug naar het startpunt.

Deze maandagochtend komen ze allebei om 4.15 uur aan bij de zaak. Eerst een bakje koffie in de kantine! Gerard meldt de chauffeurskaarten aan en daarna doet hij hetzelfde voor de urenregistratie op de blackbox van Choi Kwai. Nu is het tijd om de lading en de combinatie te controleren en te kijken of de steekwagens in de trailer staan. Die zijn essentieel! Alles is in orde en de heren kunnen de weg op met de roomkleurige MAN 440. In totaal zijn de trekker en oplegger 13,60 meter lang. 

Twee weekendtassen liggen al in de cabine. Gerard had slechts een paar minuten reistijd, maar Leo moest een eindje tuffen. Hij woont in Breda. “Voor de liefde”, lacht hij. De afstand maakt hem niets uit.

Ochtendmens

Gerard neemt het eerste stuk voor zijn rekening, zoals altijd. Het eerste doel is een restaurant in niet ver over de grens in Duitsland. “Ik ben een ochtendmens”, zegt hij monter, waarop hij de richting van Enschede kiest. Terwijl hij stuurt, zit zijn collega op de stoel naast hem een beetje te dommelen; hij is al iets langer uit de veren. Zo nu en dan kijkt de man uit Breda op zijn telefoon, bijvoorbeeld op Facebook, maar lange gesprekken voeren ze niet. 

Eenmaal in het buitenland houdt de snelweg al snel op. De laatste kilometers gaan dwars door een verlaten bos waar niets te beleven is. “De eerste keer dat ik hier toerde, vroeg ik me af: waar ga ik in godsnaam heen?” vertelt Gerard. Hij remt een beetje af. Goed kijken, anders mist hij het kleine zijweggetje. 

Even later doemt het sushirestaurant op tussen de kale bomen. Het is pas 5.30 uur en iedereen ligt daar nog lekker op een oor. De keukendeur is al wel van het slot. “Eerder kwam de eigenaar zijn bed uit voor ons, maar daar is hij mee opgehouden.”

Nu is Leo aan zet. Hij rekt zich uit en loopt naar de trailer. Met een knipoog: “Het onderdeel apekooien voor gevorderden volgt nu.” Via de deur aan de zijkant stapt hij de laadruimte in. Het middenpad is vrij en van daaruit moet hij zich in bochten wringen om de gesealde bestelling van het restaurant te pakken. Ook nog even wat zaken halen uit het vriesgedeelte… Hij laadt de bestelling van vanochtend op het steekwagentje. Hup de keuken in, en klaar.

Op naar het volgende plaatsje, waar een Nederlander een Chinees restaurant exploiteert. Dat is een kwartier verderop. De bijrijder pakt de telefoon. “We zijn er over een minuut of tien”, meldt hij aan de eigenaar. “En wil je het koffieapparaat alvast inschakelen?”

Ter plekke duikt de man uit Breda weer de trailer in om de bestelling te pakken. En na het lossen pakken de chauffeurs allebei een kopje koffie uit het apparaat. “Dat is iedere week vaste prik.” 

Spierballen

De rit gaat verder. Een bedrijf in dorp nummer drie staat nu op het programma. Daarvoor pakken ze deels de snelweg A30 in de richting van Osnabrück. Ongeveer een uur later, nadat ze het centrum van dit stadje met prachtige vakwerkhuizen hebben gepasseerd, komen ze aan. “Ik zou op dit adres echt niet kunnen lossen”, vertelt Gerard, die minder weegt dan zijn collega. “Want je moet met het steekwagentje de kelder in voor de diepvriesartikelen en de groenten. Gelukkig heeft Leo spierballen en heeft hij meer lichaamsgewicht, dus hij kan het wagentje in bedwang houden. Ik zou er zo mee de kelder in vliegen!” 

Een eind verder bevindt zich opnieuw een klant. In dit restaurant gaan de meeste verse groenten, die op een rolcontainer staan, rechtstreeks de koelcel in, lekker efficiënt. Maar de diepvriesartikelen parkeert Leo voor de vriezer, want die wil de klant graag zelf inladen. Twee adressen verder wordt eerst gelost, en dan schuiven de mannen, zoals iedere week, bij dit bedrijf aan voor de lunch. Het is inmiddels 13.00 uur en ze hebben trek! Aan een tafeltje bij het raam doen ze zich tegoed aan nasi met veel groenten en een kipcurrygerecht. Ze rusten even uit, en daarna neemt Leo het stuur over. Gerard heeft de bestuurderspassen al gewisseld, dus ook de administratie is op orde.

De voormalig metselaar begon in 2006 als loodsmedewerker bij Choi Kwai. Al snel klom hij op tot bijrijder om te helpen bij het lossen. Vervolgens behaalde Leo ook zijn rijbewijs. “Je vindt dit werk fantastisch, of je hebt er een hekel aan”, zegt hij. Gelukkig hoort hij tot de eerste soort.

Een tandje bijzetten

Onderweg naar de volgende bestemming moet de chauffeur even een tandje bijzetten. Deze klant heeft tussen 15.00 tot 17.30 uur namelijk middagpauze en dan is de deur gesloten. Gelukkig is de eigenaar gewoon aanwezig als ze tegen 15.00 uur arriveren. Ditmaal lost Gerard. Dat is hier geen probleem, want hij rijdt de steekwagen zo de lift in om dan direct naar de tweede etage te zoeven. Dit Oosterse restaurant biedt een mooi uitzicht. 

Het lossen gaat snel en daarom hebben Leo en Gerard tijd om ook hier even een lekker bakje koffie te nemen. Ze kunnen een tafel uitkiezen, want er is nog volop plek in het restaurant. Drie bedrijven verder en enige tijd later vertrekt het duo naar Wolfsburg, de zogenoemde hoofdstad van Volkswagen. Niet dat je daar veel van merkt overigens. Ook hier beleveren de mannen drie Oosterse restaurants. Bij eentje moet Leo met de steekwagen zeven tredes ophobbelen, naar de ingang van het stijlvolle kerriegele pand. Een variant op het apekooien in de trailer…

Lees ook: Tom Driessen waardeert de rust van de nacht

De klok meldt dat het 18.30 uur is, en ze vertrekken naar het volgende dorp, op zo’n veertig minuten rijden. Deze klant heeft veel producten besteld, maar Gerard kan de etenswaren zonder veel moeite afleveren. Fijn. “Met een lift transporteer ik de hele bestelling moeiteloos naar de kelder.”

Ook hier doen de twee vaste collega’s de keuken eer aan. Zoals altijd. Gerard heeft een gelukzalige blik in zijn ogen. “Meestal kies ik nasi of kipcurry”, vertelt hij enthousiast. Of noedels met kip en broccoli in teriyakisaus. Zijn collega denkt meer aan stukjes eend, gebakken champignons en garnalen van de bakplaat, met rijst erbij. Of aan zalm en pangasiusfilet met Shanghaipaksoi. “De lamskoteletjes zijn ook niet verkeerd!” 

Actiefilms

Op naar de laatste etappe: Holzminden. Na één uur en drie kwartier rijden komen ze aan op de ruime parkeerplaats van dit restaurant. Leo en Gerard bevoorraden het horecabedrijf, parkeren de auto op een rustige plek en zoeken dan in de cabine een filmpje op. Gelukkig houden ze allebei van oorlogsfilms en actiefilms, dat komt goed uit. Ze zetten hun stoel achteruit en drinken relaxed een colaatje. Dan tandjes poetsen en naar bed! De chaufferskaarten zijn alweer gewisseld en de wekker is gezet.